Gvatemala je najnaseljenija država Centralne Amerike sa populacijom od 15,806,675. U periodu od 1960. do 1996. bila je obuhvaćena civilnim ratom. Danas 70% stanovništva živi u siromaštvu. Španski je njihov službeni jezik iako je to drugi jezik koji korisite mnogi domaći narodi Gvatemale, koji čine otprilike polovinu stanovništva.

Period socijalne i ekonomske reforme tokom četrdesetih i pedesetih godina prošlog stoljeća završen je vojnim udarima koji su uveli niz nemilosrdnih diktatorstava. Građanski rat je izbio 1960. sa snagama režima koji su se sukobile sa različitim pobunjeničkim grupama ljevice koje su uglavnom podržavale etničke grupe domaćih stanovnika Mayan i poljoprivrednih radnika.

Vladine snage su počele da koriste prisilne nestanke tokom 1966. Broj nestalih je dostigao desetine hiljada do kraja rata. Nivo represije se povećao tokom sedamdesetih i osamdesetih kada su se vojne snage dominirale i infiltrirale se u svakom segmentu života .

Prema Izvještaju iz 1999., “Gvatemala: Sjećanje i tišina” (link na: http://www.aaas.org/sites/default/files/migrate/uploads/mos_en.pdf) koji je napisala Komisija za historijsko pojašnjenje (eng. skr.CEH) koju su sponzorirale Ujedinjene Nacije, do 200,000 ljudi je nastradalo tokom ovog rata. U izvještaju se navodi cifra od više od 6,000 nestalih, iako je Amnesty International 2012. godine objavio u izvještaju (link na: http://www.amnesty.org/en/news/city-disappeared-three-decades-searching-guatemalas-missing-2012-11-19) da je ta procjena “bliža 45,000 ”.

Izvještaj koji je objavio Ured za ljudska prava Nadbiskupa Gvatemale 1998. godine (skr.ODHAG) pripisao je 90% zločina i preko 400 masakara Armiji Gvatemale (i paravojnim snagama), te manje od 5% gerilama (uključujući 16 masakara). Nedavni izvještaj Katoličke crkve i Projekta Obnove Historijskog sjećanja (skr. REMHI), je ovaj procenat malo promijenio pripisujući nešto manje od 80% slučajeva Armiji i nešto manje od 10% gerilama.

Komisija za historijsko pojašnjenje (eng. skr.CEH) koju su sponzorirale Ujedinjene Nacije, navela je u svom izvještaju iz 1999. “Gvatemala: Sjećanje i tišina”, da je država odgovorna za 93% kršenja ljudskih prava koja su počinjena tokom rata dok su gerile odgovorne za 3%. tih kršenja. Izvještaj navodi da je nasilje dostiglo svoj vrhunac 1982.; Najviše je bilo žrtava pripadnika Maya, 83%; dok su obje strane kositistile teror kao dio namjerne politike.

Human Rights Watch  je 1984. u svom izvještaju naveo “ubistva hiljada ljudi počinila je vojna vlada koja održava svoju vlast putem terora.”

Iako je Zakon o državnom pomirenju donesen“politička krivična djela” koja su počinjena na svim strana tokom konflikta), on nije doveo do velikog broja nekažnjavanja, nedostatak pravosudnog Sistema te stalno prisutna klima zastrašivanja, učinili su da je žrtvama političkog nasilja i porodicama nestalih teško doći do pravde na sudovima.

Felipe Cusanero, bivši vojni oficir, je 2009. osuđen pred sudom Gvatemale i proglašen odgovornim za nestanke 6 farmera, te osuđen na 150 godina zatvora. Ovo je bio prvi put da je jedan slučaj uspješno zavšen protiv onog ko je bio odgovoran za nestanak ljudi tokom civilnog rata, te se očekivalo da će ovaj slučaj otvoriti put za sva ostala suđenja.

U maju 2013. bivši genral i predsjednik, Efraín Ríos Montt, je osuđen za genocid i zločine protiv čovječnosti tokom njegove vladavine od 1982.-1983., uključujući ubistva i nestanak više od 1,400 domaćih stanovnika Ixil Maya. Njegova osudu je poništio Ustavni sud nešto manje od dvije sedmice nakon proglašenja kazne, te je novo suđenje određeno.

Tokom 1990. i 1991. grupe preživjelih su počele da izvještavaju o tajnim grobnicama u njihovim zajednicama, u većini kojih su se nalazila tijela Mayana masakriranih tokom “izgorene zemlje” politike koju je vršila vlada početkom osamdesetih godina prošlog stoljeća. Forenzički ured pravosuđa Gvatemale počeo je istraživati neke od ovih slučajeva ali ih nije doveo do kraja.

Zbog toga su 1991. grupe preživjelih kontaktirale Tim za forenzičku antropologiju Argentine (skr.EAAF) koja je omogućila uspostavu Tima za forenzičku antropologiju Gvatemale, danas poznat pod nazivom Fondacija forenzičke antropologije. Iste godine, Komisija za historijsko pojašnjenje, osnovana 1994. da istraži kršenja ljudskih prava kao dio mirovnog procesa, tražila je da ova Fondacija uradi četiri terenske istrage da bi se sačuvao fizički dokaz i potpomogla svjedočenja koja su prikupljena od preživjelih; ovaj dokaz je bio uključen u finalni izvještaj Komisije pod nazivom, Gvatemala: Sjećanje i tišina

Fondacija nastoji omogućiti porodicama nestalih da pronađu posmrtne ostatke svojih članova porodice, da ih sahrane prema njihovim vjerskim običajima te da omoguće krivično gonjenje protiv počinilaca. Fondacija je izvela ekshumacije na otprilike 1,650 grobnica, pronašla ostatke više od 7,000 žrtava, pomogla identifikovanja nestalih članova porodica, te obezbijedila krucijalna svjedočenja u Gvatemali i Španiji.

Još jedna agencija je odigrala važnu ulogu po pitanju nestalih osoba u Gvatemali, a to je Centar za forenzičke analize i primjenjene nauke  (skr.CAFCA), nevladina organizacija koja se bavi ekshumacijom tijela i forenzičko-antroplološkim istraživanjem, ukljućujući pravnu i tehničku istragu. Centar takođe vodi i socijalni program, uključujući aspekte promocije mentalnog zdravlja i psihosocijalne podrške. U redovnom su kontaktu sa Fondacijom forenzičke antropologije Uredom za ljudska prava Nadbiskupa Gvatemale