Indija I Pakistan su se borile u tri rata za područja Jammu i Kašmir od 1947.godine. Kao odgovor na separatističku pobunu u dijelu Kašmira koji kontroliše Indija koja se pojačala kasnih osamdesetih godina, vlasti New Delhi-ja su rasporedile pola miliona trupa, provodeći time vojnu strategiju protiv pobune.

Udruženje roditelja nestalih osoba (APDP) i Koalicija civilnog društva Jammu i Kašmira navode da je kao rezultat političkog nasilja 8,000 ili više ljudi nestalo u Kašmiru. Prema zvaničnim podacima, nešto više od 3,000 a manje od 4,000 ljudi je nestalo.

Izvještaj Amnesty International-a iz 2011. godine  tvrdi da Zakon o javnoj sigurnosti na koji su se pozvale vlasti da bi održale red u Kašmiru, zapravo daje snagu službenicima sigurnosti da privode građane po svojoj volji.

“Zakopani dokazi” , izvještaj Međunarodnog svjetskog suda za ljudska prava i pravdu u Kašmiru koji je objavljen 2009. godine  (skr.IPTK), dokumentuje 2,700 nepoznatih, neobilježenih masovnih grobnica, koji sadrže više od 2,943 tijela u 55 sela u sjevernom Kašmiru.

Državna komisija za ljudska prava je 2011. godine je potvrdila zaključak APDP-a i pomenutog Međunarodnog suda u vezi postojanja neobilježenih grobnica i masovnih grobnica.

Nacionalne i državne vlade su porekle sistematska kršenja ljudskih prava u Kašmiru, a državne vlasti su odbile ekshumacije i forenzička ispitivanja tijela koja su pronađena u neobilježenim grobnicama.